میگه دارم میرم سفر!

تازه با خوشحالی ام اینو میگه!

لبخند میزنم و میگم

خوش بگذره عزیزم!

می فهمه تو نگاهم بغضه!

میگه می خوای نرم رویا؟

نگاهش میکنم که از چشمام بخونه جوابشو

اما میگم نه برو !

(دوست داشتم نق بزنم و بگم

من بخاطر تو تو این سه ماه تابستون

از تهران بیرون نرفتم!

توام بخاطر من نرو

اما این خودخواهی محض بود!

پس نگفتم

نگفتم و بجاش

با یه خنده مصنوعی گفتم

برو مواظب خودت باش

                                             تنهاترین من

                                             تنها نذار منو

                                              تنها سفر نکن

                                               این دل شکسته ی از یاد رفترو دیوونه تر نکن

                                               دیوونه تر نکن!